نویسنده : علیرضا شمالی

رنج نوشتار پیش رو (روزگار مبادا) را به پیش میراند این نوشتار، اکنون دردبار را همچون نبود نه تنها زندگی نیک بلکه نبود اندیشیدن درباره نیک زیستی میداند نیاندیشیدن به معنای بر باد شدگی آگاهی سنجشگر است و نشان از شتاب تباهی دارد کمترین تعریفی از زیست رو به تباهی اینست که در آن گفتگو و اندیشیدن همگانی درباره تعریف های محسوس از چیستی یک زیست نیک ناشدنی است. بحران در راه نشانگر آنست که کهنه رو به مرگست و نو نمی تواند زاده شود. درین میانه جایی که درون مایه اندیشه ورزانه و آزمونگرانه که می بایست به کالبد کنش همگانی رهایی بخش کشیده شود، فراهم نیست رشته رنگارنگی از نشانه های بیماری پدیدار می شود نوی نیک میتواند زاده شود نوشتار کنونی خواهد افزود، چون اندیشیدن سقراطی ماما که اینک و اینجا را تفسیر می کند تا تغییر دهد. پیدا نیست. اینک و اینجا اندیشیدن باید خطر مفهوم پردازی و بیان آنچه را که می گذرد بپذیرد و دلیری گفتن اینکه شیوه زیست کنونی به چه خواهد انجامید داشته باشد این مفهوم پردازی این بازشناسی بازسازی مسئولانه علت های سیاسی اجتماعی پیآیند ها و کاستی های اخلاقی اینک و اینجا زیست ویران شده را به سخن می آورد به رنج زبانی برای گفتار میدهد و پاره سازنده واقعیت دگرگون شده می شود.