نویسنده : زیبا محسیناوی دریس

غرورم را بر سر راه گذاشته‌ام

و چتر بی‌قیدی‌ام را افراشته‌ام

دیگر حتی اگر لبها به سخن باز شوند

تا درد را تسکین دهند

رنج چون فاتحی بر قله‌های درون

ایستاده با پرچمی از یاس

مهری آذین به سکوت، بر زبان خواهد بست
آه

مسئله تنها، در تفاوت فهم است

اینکه چه میزان

در تلاشی راسخ

به تسکین استوار باشی

درحالی که تخریب به انتهای خود رسیده است

دیگر، تلاش هاون بی‌هنر است

که آب را به بازی گرفته است