نویسنده : الکساندرا رینورث

   ترجمه : مصطفی سیدحسینی و ...

کتاب پیش رو از جمله پرفروش ترین آثار در سطح بین الملل است که توسط نویسنده ای آلمانی که اغلب تجربیات شخصی و مسائل روزمره زندگی را دستمایه نوشته هایش می کند به نگارش درآمده است. جرقه ی نوشتن این کتاب نیز از تجربه دلچسب او نشات می گیرد. هنگامی که الکساندرا از یکی از اطرافیان ناخوشایند خود می خواهد تا از او دور بماند، حس خوشایندی به وجودش سرازیر می شود و همین حس ترغیبش می کند تا این کتاب را بنویسد. او در کتاب خود به مخاطب نشان می دهد که هیچ مسئولیتی در قبال شاد نگه داشتن دیگران ندارد و هیچ ضرورتی برای راضی نگه داشتن آن ها از خودش وجود ندارد. نویسنده خواننده را با قدرت نه گفتن و تاثیری که می تواند در زندگی اش به جای بگذارد آشنا می کند؛ او از بیهودگی عذاب وجدانی که در پی نپذیرفتن درخواست ها و نظرات دیگران به وجود می آید می گوید و بر این مسئله تاکید می کند که گاهی لازم است برای داشتن احساس راحتی و آرامش، خود را از زیر بار مسئولیت های غیرضروری که به خاطر دیگران بر دوش مان قرار می گیرد، بیرون بیاوریم. الکساندرا هم چنین به این مسئله می پردازد که باید خودمان را آن گونه که هستیم بپذیریم و به جای تلاش برای کس دیگری بودن، سعی کنیم تا به بهترین نسخه از خودمان مبدل شویم.

مخاطب ویژه ی این کتاب دخترها هستند، به ویژه آن دسته از آن ها که گمان می کنند رک بودن خصیصه خجالت آوری است!

گزیده ای از کتاب:

هر نقطه ضعفی که در رفتار و شخصیت ما لنگر انداخته، احتمالا تا آخر عمر با ما خواهد ماند. ما پروانه نمی شویم. زندگی همین وضعیت درهم و برهم و غیرایده آلی است که پر از احساس ناامنی، عدم اعتماد به نفس، قفسه های کتاب شلخته و زندگی جنسی از هیجان افتاده است. زندگی ما همین است، مدت هاست که این طور بوده و عوض هم نمی شود. به قول اسپانیایی ها “مثل همین یک کاسه سوپ که کسی جلوی ما گذاشته باشد، زندگی همین است!” ولی ما همیشه با دیدن این آدم هایی که بعد از اتفاقات فاجعه آمیز سرپا مانده اند، شگفت زده می شویم؛ دیدن این آدم ها ما را امیدوار می کند که اگر به قدر کافی تلاش کنیم، واقعا به چیزی دست پیدا خواهیم کرد. همیشه به ما گفته اند که شنیدن داستان موفقیت های دیگران، باید به ما امید بدهد. اما تحقیقات نشان می دهد که آدم ها اغلب پس از تجربه ی یک شکست، به همان سطح “عادی” رضایت از زندگی برمی گردند. به نظر می رسد که ما از اول همین طور به دنیا آمده ایم. البته این دوطرفه است؛ یعنی فرق نمی کند آن اتفاق خوب باشد یا بد، افراد بعد از یک تصادف رانندگی یا بعد از بردن لاتاری به هر حال به همان سطح قبلی رضایت از زندگی برمی گردند. فقط باید این را بپذیرید که در زندگی حتی اگر به شدت تلاش کنید، باز هم به همه چیز نمی رسید. ولی در عوض تنها نیستید، این قضیه برای همه ی آدم ها صادق است.

“اگه از ته دل بخوایش میتونی به دستش بیاری” در مقابل “همیشه هم به چیزی که میخوای نمی رسی”

… کاری که می توانم انجام بدهم این است که دست از اعمال فشار روی خودم و احساس بد بخاطر اینکه چنین هستم، نه آن طوری که دوست داشتم، بردارم. می توانم دست از نگرانی بابت چیزهایی که قادر به تغییرشان نیستم بردارم و به جایش رو چیزهایی تمرکز کنم که اتفاقا در آن ها خیلی خوب عمل می کنم.