نویسنده : احمد آلتان

   ترجمه : عليرضا سيف‌الدينی 

«تاریخ خاص تنهایی» رمانی است تأمل‌برانگیز، غافلگیرکننده و «خاص»؛ تاریخِ زندگی انسان‌هایی است عاصی و دورمانده از عشق. خسروبیک که زمانی از اعضای اتحاد و ترقی بود و در برهه‌ای از زندگی کشتن را جایگزین عشق‌ورزی کرد، سرانجام در آخرین روزهای عمر با ترس و حیرت به عشق رو می‌کند، اما دیگر دیر شده است. نِرمین همواره عشق را می‌جوید اما وقتی مردی به خاطرش رنج می‌کشد، او را ترک می‌کند، چون معتقد است هر عشقی تاریخ خاص خود را دارد؛ تاریخی که با جنگ، شکست، رنج، ویرانی و آتش‌بس پیش می‌رود.

این تاریخ خاص مانند آنچه مورخان می‌نویسند همواره آکنده است از درد و تباهی؛ تاریخی است که شادی‌ها را نادیده می‌گیرد. از سوی دیگر، مُبّرا شخصیتی است که با وجود تمنای عشق، همیشه احساسات خود را پنهان و سرکوب کرده و با رفتارهای آکنده از بی‌مهری دیگران به دوران کهولت رسیده است و در نهایت، بهایی بس گران می‌پردازد.

احمد آلتان، متولد ۱۹۵۰ در آنکارا، نویسنده‌ای است که در پس تحولات تاریخی به‌نوعی واکاوی فلسفی و روانشناختی در انسان‌ها دست می‌زند و در این رهگذر پوست را پس می‌زند و زخم زیرین آن را آشکار می‌کند. در طی این سال‌ها او پیوسته از مسئله‌سازترین چهره‌های روشنفکری ترکیه بوده است. او چه زمانی که می‌نویسد و چه زمانی که به‌عنوان یک چهرۀ تلویزیونی سخن می‌گوید سراپا خشم است. خشمی از سر صداقت و راستی که قادر به لرزاندن بنیان‌های ساختار صُلب وضعیت اجتماعی و سیاسی ترکیه است. وضعیتی پرتناقض که با تمدیدشدنِ مدت حکمرانی حزب عدالت و توسعه بغرنج‌تر شده است. در این میان رسالت آلتان ضربه‌زدن به اقتدارگرایی است. رسالتی که توانش را در کلامش می‌یابد. کلامی که البته بی‌واسطه واکنش حاکم را در پی دارد؛ بازداشت و دربند کشیدن‌ نویسنده و خمیر کردن پیوستۀ کتاب‌هایش بخشی از واکنش‌های حاکم است.