نویسنده : ديويد كندی

   ترجمه : حميدرضا محمدی

اگرچه فلسفه کودکی همیشه نقشی در گفتمان فلسفی ایفا کرده است، ظهور آن به عنوان حوزه ای از نظریه پست مدرن به دنبال ظهور روانکاوی در اواخر قرن نوزدهم اتفاق افتاد. سپس در اواسط قرن بیستم، مفهوم اصلی کودکی به‌ عنوان یک اختراع اجتماعی و فرهنگی معرفی شد و در نتیجه تسلط قوی استعاره‌های زیست‌شناختی در تخیل دوران کودکی را تضعیف کرد. امروزه، در حالی که فلسفه کودکی فی نفسه یک حوزه تحقیقاتی نسبتا بی‌مرز است، حوزه‌ای است که تمایزات روشنی با تاریخ، انسان‌شناسی، جامعه‌شناسی و حتی روان‌شناسی دوران کودکی دارد. این حجم از مقالات، که نشان‌ دهنده کار مجموعه‌ای از دانشمندان بین‌المللی متنوع است، شکل‌ها و مرزهای این حوزه نوظهور را بررسی می‌کند و امکانات میانجی‌گری میان بخش‌های متعدد آن، از جمله تاریخ فلسفه، فلسفه تعلیم و تربیت، آموزش و پرورش، ادبیات و فیلم، روانکاوی، مطالعات خانواده، نظریه رشد، اخلاق، تاریخ ذهنیت، تاریخ فرهنگ، و نظریه تکامل را به دست می دهد. نتیجه، مقدمه‌ای جذاب به نام فلسفه‌ ی کودکی و فلسفه برای کودکان است و خلاصه و منبعی به‌ موقع برای کسانی که برای آن‌ها یک بیان انضباطی جدید است.