(کتابی بهر همگان و هیچ‌کس)

نویسنده : فریدریش نیچه

   ترجمه : محمد غلامی

زرتشت پس از سال‌ها عزلت‌گزینی در کوه‌های آلپ به این اندیشه می‌افتد که شهد خرد خود را به انسان‌ها بچشاند. پس به شهر وارد می‌شود و سعی می‌کند مردم را ارشاد کند. اما هیچ‌کس به او گوش نمی‌دهد و تمام توجه مردم به بند‌بازی یک بندباز در شهر است. مردم که سخنان او را درک نمی‌کنند، مدام به او می‌خندند. زرتشت به این فکر می‌افتد که مانند مسیح برای خود حواریونی برگزیند تا بتواند گفتارهای خود را که رد کردن آرمان‌ها و ارزش‌های کهنه است در کتابی مقدس بیان کند و این اثر همان کتاب است.

با توجه به تألیفات بسیاری که نوابغِ عالم درباره نیچه نوشته‌اند، معلوم می‌شود که برخی از آنان او را شخصیتی سرگشته و حیران می‌دانند و برخی دیگر باور دارند که آن سوی هر جمله از سخنانِ او معانی‌ای ژرف نهفته است که جز خردهای نافذ و اذهانِ تیزبین به عمق آن راه نمی‌برند، امّا همگی در یک موضوع همداستانند که او اندیشمندی توانمند است که در پیِ همه چیز حتی مبادی‌ای که خود به آن قایل است، حقیقت را می‌جوید.