محسن آزرم: این شرح‌حال یکی از مهم‌ترین و بهترین کارگردان‌های زنده‌ی سینماست به‌ روایت خودش؛ شرح‌حالی اعتراف‌گونه که نظیرش را بعید است بتوان میان هنرمندان یافت. مردی که زندگی خود را از ابتدا تا سال‌های میانی زندگی‌اش به‌ گونه‌ای شرح می‌دهد که همه‌چیز واضح و آشکار باشد و حس نمی‌کند که با گفتن چیزی، نکته‌ای، حرفی یا خاطره‌ای، ممکن است تصویرش در ذهن آن‌ها که تماشاگر فیلم‌هایش هستند دستخوش تغییر شود. همه‌چیز را می‌گوید تا خودش را آن‌گونه که هست به تماشا بگذارد؛ نه آن‌گونه که تماشاگرانش او را به‌واسطه‌ی سینما شناخته‌اند.



نکته‌ی اساسی «رومن به ‌روایت پولانسکی»، شاید، روحیه‌ی آزادمنش راوی‌اش باشد که همه‌چیز را آن‌جور که اتفاق افتاده توضیح می‌دهد. این تصویری ا‌ست که خود پولانسکی دوست دارد به نمایش بگذارد؛ داستان مردی که از ابتدای تولد بد آورده، سختی دیده و روزهای خوش زندگی‌اش آن‌قدر کم بوده که به ‌یاد آوردن‌شان به خاطره‌ای گنگ و دوردست می‌ماند. اما ابایی هم از گفتن این خاطره‌ها ندارد. با شناخت این گذشته است که می‌شود درباره‌اش قضاوت کرد و با شناخت این گذشته است که می‌شود فهمید چرا پولانسکی دوستان فرانسوی‌اش را در تحریم جشنواره‌ی کن ۱۹۸۶ تنها گذاشت و اعلام کرد که اعتقادی به تحریم ندارد، یا می‌شود فهمید چرا پولانسکی را همیشه کارگردانی می‌دانند که سینمای اروپا و آمریکا را به‌هم نزدیک کرده است. یک اروپایی که وقتی از قاره‌اش خسته شد، قاره‌ی دیگری را برای زندگی انتخاب کرد، اما ظاهراً قواعد زندگی در این قاره‌ی جدید را نیاموخته بود و مجبور شد برای رسیدن به قاره‌ی خودش دست به فرار بزند؛ فراری که سی‌ و چند سال بعد از آن هنوز سایه‌ی سنگینش روی زندگی اوست.