نویسنده : جرمی گیلبرت

   ترجمه : عرفان آقایی 

علت تغییرات اقلیمی، فروپاشی اجتماعی، بی‌عدالتی حاکم گسترش فزایده نظارت فراگیر چیست؟ سرمایه‌داری. تنها بدیل سرمایه‌داری چیست؟ سوسیالیسم.
با این حال اگر قرار است سوسیالیسم تمدن را از این فجایع نجات دهد، باید پویا باشد. جرمی گیلبرت در این مانیفست ضروری برای قرن بیست‌و یکم نشان می‌دهد به سیاست سوسیالیستی احیا شده‌ای نیاز داریم که از گذشته بیاموزد و خود را با چالش‌های معاصر وفق دهد. او می‌گوید سوسیالیسم باید از ریشه‌های صنعتی‌اش بگذرد و به برنامه‌ای زیست‌محیطی اولویت دهد. استبداد حکومت مرکزی و موانع آزادی بیان و جنبش باید در عصر شبکه‌های جهانی، تکنولوزی دیجیتال و ارتباطات آنی از بین بروند. به جای اینکه تحت انقیاد اقتصاد درآییم، باید با توامند‌ ساختن کارگران، شهروندان و جماعات به آن لگام بزنیم. وقت آن رسیده که ثروت، خدمات و پلتفرم‌هایی را که خودمان ساخته‌ایم بازپس گیریم. نوبت سوسیالیسمی نوین در عصر دیجیتال است.

برشی از کتاب
مدعای اساسی سوسیالیسم این است که اراده‌ی جهان باید نه به دست گروهی اندک از ثروتمندان که صرفا در راستای منافع خود عمل می کنند، بلکه به دست مردم باشد، مردمی که درمسیر نیل به خیر مشترک با یکدیگر کار می‌کنند و می‌اندیشند. فهم سوسیالیسم از انسان‌ها و روابط‌شان بسیار متفاوت با فهم سرمایه‌داری است. از قضا فهم سوسیالیست‌ها بیش ازد یگران متکی بر واقعیت تاریخی، علمی و مادی است. 
واقعیت این است که انسان‌ها همواره فقط با تعاون قادر به بقا و پیشرفت بوده‌اند: هم تعاون با یکدیگر و هم تعاون با بخشی گسترده‌تر از یست بوم. حتی در دوران سرمایه داری، کار عظیم تولید مادی که مبنای زندگی مدرن است، متکی بر مجموعه‌ای از روابط تمام تعاونی میان کارگران است- در کارخانه‌ها، در حمل ونقل و ارتباطات، مدیریت و فروش. 
سرمایه‌داران می‌خواهند کارگران بر سر مشاغل رقابت کنند،چون به این ترتیب می‌توانند دستمزدهای کمتری را به کراگران پیشنهاد دهند. سرمایه‌داران هم‌چنین برای بیشینه‌کردن سود بایکدیگر رقابت می‌کنند. اما هیچ‌کدام از اینها نه ضرورتی دارد و نه به بهبود کمک می کند. به کار جمعیِ میلیون‌ها نفر دارند، چون بدین طریق می توانند مثلا میان کارگران فروشگاه‌ها و کارگران کارخانه‌ها واسطه‌گری کنند.