نویسنده : نکیسا پارسا

دلو اول باری که بعد از مجلس گواتی به داروخانه آمد، جدی بود؛ بسیار جدی و نگاهش رنگ آشنایی نداشت. مدتی روی صندلی خودش جا خوش کرد، بد بلند شد و کمی جلوی قفسه‌ها پلکید و چرخید، صندلی‌ها را داخل هم گذاشت، دومرتبه درآورد و ردیف هم چید و عاقبت نشست و بعد تا آخر شب که بچه‌ها به زور بیرونش کردند، هر چند دقیقه یک‌بار، با جدیت و زل‌زده به جایی ورای حضور آنها این جمله را تکرار می‌کرد:

"آدم‌ها در قفس دنیا به خواب رفته‌اند و نمی‌دانند."