نویسنده : نیتا پروز 

   ترجمه : سمانه مداح 

من مستخدمم، همونی که اتاق تون رو تمیز می کنه. همونی که وقتی کل روز رو می چرخید و عین خیال تون نیست که پشت سر چی ها جا گذاشتید، یا وقتی نیستید ممکنه من چه چیزهایی ببینم، مثل شبح سر می رسه.
من همونی ام که آشغال هاتون رو خالی می کنه و رسیدهایی رو که دوست ندارید کسی ازشون سر درآره دور می ندازه؛ همونی که ملاقه هاتون رو عوض میکنه و می تونه بفهمه روشون خوابیدید، دیشب تنها بودید یا نه. من اونی ام که کفش هاتون رو دم در جفت می کنه، بالش هاتون رو مرتب می کنه و تار موهای صاف رو روشون پیدا می کنه. موهاتون؟؟ بعید میدونم. من همونی ام که بعد از میگساری های بی حدتون همه جا رو تروتمیز می کنه، لکه های روی توالت یا از اون بدتر رو پاک می کنه.
کارم که تموم میشه، از اتاق دسته گل شما می آم بیرون. تخت تون کاملاً مرتب شده، با چهار تا بالش پف کرده، جوری که انگار هیچ کس روشون سر نذاشته. چرک و آلودگی ای که به جا گذاشته بودید به جاروی فراموشی سپرده شده. آینه ی بی لک دوباره معصومیت چهرتون رو نشون می ده. انگار هیچ وقت اون جا نبودید؛ انگار همه ی پلیدی هاتون، همه ی دروغ ها و فریب هاتون پاک شدند.
من مستخدم اتاق شمام. خیلی چیزها ازتون می دونم. اما اگه لازم باشه، شما چی از من می دونید؟