ترجمه و تالیف : آروین مرادی ،علی حسن پور دربندی

درباره کتاب: 

آنچه در این کتاب آمده و منطقی که در گزینش مقالات کتاب حاضر بوده است این نکته که شاید نفیر رستاخیز مارکسیسم این بار نه از سوی جریان‌هایی که مارکس همواره از خلال آن‌ها خوانده شده است، بلکه از جایی دمیده شود که فیلسوفانش با شوقی وصف‌ناشدنی در زندگی اجتماعی و شخصی خود و با همتی بلند در جهت بهبود وضع جامعه‌شان قلم زدند و عمل کردند ( مگر دیویی نبود که قوی‌ترین نظریات آموزش‌و‌پرورش معاصر را تدوین کرد؟) فیلسوفانی که نه به کلبه‌ها رفتند و نه دماغشان را از تکنولوژی گرفتند، و در‌عین‌حال مسحور افسون زرق‌ و‌ برق جامعه صنعتی نشدند. اگر برخی از معاصرترهایشان، از مک‌داول گرفته تا بِرندم، هگل را در بستر فلسفة تحلیلی بازخوانی کرده‌اند، چرا نتوان مارکس را این‌گونه بازخوانی کرد؟ به‌ هر روی حق با جیمز بود: پراگماتیسم نامی است که برای ماندن آمده است.