نویسنده : محمد جعفری

در اوايل دهه 20  ميلادی  با ظهور فاشيسم در ايتاليا، نوعی سينما از طرف حکومت ترويج شد که ارتباطش را از واقعيت بريده و دغدغه اش ترويج تصاوير جعلي از ايتاليا بود. در دهه ي 30 و 40 و دورانی که امريکا و اروپا شاهد عرضه آثار شاخص سينمايی است در ايتاليا  فقط فيلم های فرمايشی و سفارشی موسوم به تلفن سفيد توليد می شد.

با پايان جنگ جهانی دوم که ايتاليا درگير فقر، تورم و بيکاری گسترده بود جنبش سينمايی تحت عنوان نئورئاليسم در  اين کشور شکل گرفت که آينه ای تمام نما از جامعه بود و با محوريت طبقات محروم جامعه سعی در نزديک شدن هر چه بيشتر به  واقعيت داشت. نگاه  پرده در و مستندگونه به  زندگی روزمره بدون دست کاری ، وفاداری به واقعيت بيرونی ،  تصويرسازی ساده و سياه و سفيد و استفاده از لوکيشن های واقعی از مشخصه های نئورئاليسم بود.

در دهه 60 بسياری از فيلم های هاليوود در چينه چيتای رم ساخته می شد و سينمای ايتاليا دست به تغيير ذائقه تماشاگر با ساخت وسترن های اسپاگتی زد.

دهه 70 نسلی از فيلمسازان تازه نفس ايتاليا پا به عرصه ی سينما گذاشتند که رويکرد متفاوت تری با پيشينيان خود داشتند .

تا سال 2023 فيلم هاي ايتاليائی 13 بار و بيش از هر کشوری برنده‌ی جايزه اسکار بهترين فيلم خارجی شده اند.