(افسانه‌های کهن ایرانی)

نویسنده : فضل‌الله مهتدی 

«فضل‌الله مهتدی» معروف به «صبحی»، قصه‌گوی نام‌آشنای سال‌های نه‌چندان دور است. او کسی است که سنت قصه‌گویی برای کودکان را در رادیو پایه‌ریزی کرد. صبحی افسانه‌ها و داستان‌های کهن ایرانی را جمع‌آوری و با زبانی ساده و روان بازنویسی می‌کرد.
در دیباچه‌ی کتاب به نقل از مرحوم صبحی آمده است: «فرزندان گرامی من! بدانید، آن روزی که در سراسر کشور و جهان، برای همه‌ی بچه‌ها وسیله‌ی پرورش تن و جان فراهم شود، آن روز، روز خوشی است! روزی که شما همسالان خود را در کوچه و بازار سرگردان و گرسنه و برهنه نبینید، روز شادمانی است! روزی که دست جنگ‌افروزان بریده شود که دیگر بچه‌های بی‌گناه را بی‌پدر و بی‌خانمان نکنند، آن روز، روز شادی است و امیدوارم آن روز به زودی برسد و شما در آن روزگار، جوانانی شاداب باشید و یادی از این پدر خدمت‌گزار

خود بکند .

فضل‌الله مهتدی (صبحی)، شیوه خاص خود را انتخاب كرد. او از میان روایت‌های گوناگون افسانه‌های كهن، به روایت واحدی می‌رسید و در جهت جذب شنوندگان، با افزودن شاخ و برگ، قصه‌ای تازه می‌آفرید كه شاید بتوان در میان روایت‌های گوناگون آن قصه، به روایت صبحی نائل شد.

از متن کتاب : 

 یکی بود، یکی نبود. سر گنبد کبود، پیرزنکه نشسته بود، اسبه عصاری می کرد، خره خراطی می کرد، سگه قصابی می کرد، گربه هه بقالی می کرد، شتره نمد مالی می کرد، موشه ماسوره می کرد، بچه ی موش ناله می کرد، پشه رقاصی می کرد، کارتنک بازی می کرد، فیل آمد آب بخوره افتاد و دندونش شکست. داد زد: آی نه نه جون! دندونکم، از درد دندون دلکم! استای دلاک را بگو، مرد نظر پاک را بگو، تا بکشد دندونکم، تا بره درد از دلکم...