نویسنده : فرساد فرهادی

هنوز هیجان زده بود. گونه هایش از نور آفتاب بعد از ظهر ماه ژوئن، سرخی شبنم گونه اش را حفظ کرده بود. لاینقطع آبجوی خنک و کف زده را هورت می کشید. ( لولیتا ) زیرچشمی او را می پایید. فکر می کرد کوهی آتشفشانی از تازگی و طراوت است که نمی داند چرا گدازه هایش را فوران می کند. با خود اندیشید. این شعور هیجانی هیچ وقت مسیر واقعی را پیدا نخواهد کرد و گدازه هایش از هر طرف که بخواهد به پیش خواهد تاخت. پشت لب ( رزا ) اثر کف آبجو با خطی سپید امتداد داشت و هر بار که لب های خوش ترکیبش را باز می کرد، کلمات مثل گلوله های یک مسلسل بیرون می ریخت. این طور به نظر می آمد دهان رزا از پرچانگی کف برآورده است. لولیتا سعی داشت نشان دهد که به حرف های رزا گوش دل سپرده است. ولی فقط بعضی از کلمات را می شنید که چون آوار فرو می ریخت. بالاخره به تنگ آمد و به ساعت مچی اش نگاه کرد. ظاهرا به صرافت آن نبود که رزا آن را نبیند و رزا که متوجه أن بود، چشمانش را گرد کرد، موهایش را که باز بود با حرکت سر به عقب داد و لیوان آبجوی نیمه شده اش را روی میز کوبید و...