(قدرت‌ متافیزیک‌ و‌ سیاست)

نویسنده : آنتونیو نگری 

   ترجمه : محمدجواد سیدی

نخست: اسپینوزا ماتریالیسم مدرن را در برترین شکل آن بنیان می‌نهد، افق‌های تامل فلسفی مدرن و نیز تاملات معاصر را مشخص می‌کند، درون فلسفه درون‌ماندگار و مشخص هستی و آتئیسمی که در مقام نفی هرگونه نظم مفروض ساختار هستی یا رفتار انسان تعریف می‌شود. اما، متافیزیک اسپینوزایی، حتی در شکل مولد و زنده‌اش، موفق نمی‌شود از محدوده‌های تصور صرفا «مکانی» (یا گالیله‌ای- فیزیکی) از جهان فراتر رود. دوم: اسپینوزا در مواجهه با مضامین سیاسی (و سیاست یکی از محورهای بنیادین تفکر اوست)، صورتی غیررازآلود از دموکراسی را بنیان می‌نهد. به عبارت دیگر، او مسئله دموکراسی را در بستر ماتریالیسم پیش می‌کشد و بدین ترتیب آن را همچون نقدی بر هرگونه رازآمیزگری حقوقی دولت عرضه می‌کند. سوم: اسپینوزا نشان می‌دهد که تاریخ متافیزیک آبستن بدیل‌هایی رادیکال است. متافیزیک، در مقام برترین شکل سازمان‌دهی تفکر مدرن، یک کل منسجم نیست. بلکه در خود بدیل‌هایی را حمل می‌کند که تاریخ نزاع طبقاتی مولد آن است. تاریخی «دیگر» برای متافیزیک وجود دارد، تاریخ رستگاری علیه تاریخ ملعنت. و نباید از یاد برد که تنها در پیچیدگی متافیزیک است که عصر مدرن را می‌توان قرائت کرد. این دلایل باید اسپینوزا را بررسی کرد و تفکراتش را خواند.