نویسنده : ژان پل سارتر

   ترجمه : بهرنگ اسماعیلیون

سارتر در نمایشنامه خروج ممنوع به جهنم سری زده و آن را برای سه گناهکار ترسیم کرده است. سه نفر به نام های اینز، استل و کرادو بعد از مرگ خود وارد اتاقی می‌شوند که گویا جهنم آنها است و باید تا ابد در آن بمانند. این اتاق یک دریچه دارد که از آن می‌توان تمام اتفاقات روی زمین را دید. در اتاق بسته است و چراغش هم همیشه روشن است؛ درست برعکس تصوری که همگان از جهنم دارند. خواب هم در این اتاق معنا ندارد و این سه نفر حتی توانایی پلک زدن را هم ندارند. آنها متعجبند که چرا این جهنم با آن چه همیشه تصور می‌کردند متفاوت است.

 سارتر این نمایشنامه را در زمان اشغال فرانسه توسط نازی‌ها نوشت و آن را در ماه مه سال ۱۹۴۴ به روی صحنه برد. این اثر علاوه بر این که بارها به اجرا درآمده اقتباس‌های زیادی هم داشته است.

آنچه سارتر در خروج ممنوع تصویر کرده‌است، فقط جهنمی فرضی نیست که سه نفر به ماندن در آنجا و شکنجهٔ ناگزیر یکدیگر محکوم‌اند، بلکه صحنهٔ عمومی زندگی انسانِ تهی از معنای امروز، در غرب است و درواقع، این‌ها آدم‌های دربندخویش‌اند که می‌توان «دوزخیان زمین» نامیدشان.