«خانۀ برناردا آلبا» آخرین و مهم‌ترین نمایشنامۀ «فدریکو گارسیا لورکا»، شاعر و نمایشنامه‌نویس بلندآوازۀ اسپانیایی است که مضمون آن آشفتگی زندگی خانواده زنی شصت ساله است که شوهرش به‌تازگی فوت کرده و پنج دخترش، از بیست ساله تا سیونه ساله، هنوز مجرد و خانه‌نشین هستند.

«لورکا» با نوشتن این نمایشنامه دربارۀ یک خانواده، خواسته است نشان دهد که چگونه یک شخص به سبب آرزوهای برنیامده یا امیال سرکوفتۀ خود، به سلطه بر زندگی دیگری، حتی فرزندانش، تمایل پیدا می‌کند و به یک خودکامه تبدیل می شود.

«خانه برناردا آلبا» [La case de Bernarda Alba] درامی در سه پرده است ‌که در سال ۱۹۳۶ نوشته شد. فدریکو گارسیا لورکا هم شاعر بود و هم نویسنده. او همچنین نقاش، نوازنده پیانو و آهنگ‌ساز بود که در ۳۸ سالگی – به روایتی – به دست پارتیزان‌های ملی در جریان جنگ داخلی اسپانیا کشته شد.

مقایسه زندگی لورکا با آنچه در «خانه برناردا آلبا» نوشته است، مخاطب را به این درک می رساند که خودکامگی در اسپانیای آن روزها یک دغدغه و رنج مشترک برای همگان بوده و او در این اثر، شرایط و روزگار مردمش را به خوبی تصویر کرده است. این نمایشنامه چندبار در ایران به روی صحنه رفته است.

 مترجم خلاصه‌ای از یادداشت‌های گوئین ادواردز – از مترجمان انگلیسی این نمایشنامه – را نیز ترجمه کرده و در مقاله‌ای با عنوان “شعر و واقعیت” در ابتدای کتاب آورده است. گذشته از این، فرانسیسکو گارسیا لورکا – برادر نویسنده – هم مقدمه نسبتا مفصلی بر مجموعه سه تراژدی لورکا (عروسی خون، یرما و خانه برناردا آلبا) نوشته که این یادداشت نیز تحت عنوان “زندگی و هنر لورکا” به پیش‌گفتار کتاب افزوده شده است. از دیگر ویژگی‌های کتاب این است که ترجمه فارسی آن را احمد کسایی‌پور با دو ترجمه انگلیسی مطابقه کرده و نازنین نوذری نیز آن را با متن اسپانیایی مقابله و اصلاحاتی را پیشنهاد کرده است. طراح کتاب هم ساعد مشکی از گرافیست‌های سرشناس کشورمان است.