نویسنده : مریم بیژنی

لای کاغذ را گشودم و نگاه خیسم غرق دست خطش شد:

"گل اناری من، حوای بهشتم، دلیل این نفس‌های دم آخر، دارایی قشنگم، مامان کوچولوی معجزه‌ام، عزیز دلم، چه روزها و ماه‌هاست که بی‌منت خانمی کردی به پای این من نادان، میدونم هیچ‌وقت توی لحظه‌های سخت نه کنارت بودم نه پشتت، بمیرم که گفتی دل کوچیکت تنگه و من مانعت شدم واسه دیدارمون. خانمم چه طور بهت بگم که دلم با این کوه دلتنگی راضی نمیشه اینجا ببینمت! معصوم من این دوری واسه من لازم بود تا قدر دلت رو بیشتر بدونم تا لایق بابا بودن واسه معجزه مون بشم تا بلکه ذره‌ای از مجازات زخمی رو که قشنگ‌ترین شب زندگی مون به قلبت زدم پس بدم. عزیز این دل، از همین جا می‌فهمم هربار که اسمم رو می‌گی، بغض می‌کنی. گل اناری! من با هر بغضت این جا یک بار می‌میرم. قربون جفت چشمات که شده قبله‌گاهم، یه‌کم دیگه تحمل کن، تموم میشه. مراقب خودت و معجزه‌مون باش تا من برگردم.

قربانت: مارلون براندو"