نویسنده : نسیم نیکلاس‌طلب 

   ترجمه : طاهره شفیعی

در این کتاب نسیم نیکلاس طالب به سبک مورد علاقه‌اش به سراغ جملات قصار می‌رود تا با آنها از وادی هایی برای ما بگوید که از آنها بسیار کم می‌دانیم و توان پیش‌بینی کردنشان را هم نداریم. او در این کتاب از اسطوره پروکروستس کمک می گیرد. اسطوره ای که مهمانانش را با شیدن یا قطع کردن دست و پایشان به اندازه تختی درمی‌آورد که قرار بود در ان استراحت کنند. او رسم خاصی در مهمان‌نوازی داشت: مسافران را می‌ربود، برایشان شامی سخاوتمندانه تدارک می‌دید و سپس آنها را به گذراندن شبی بر یک تخت مخصوص دعوت می‌کرد. دلش می‌خواست تخت به‌خوبی به اندازهٔ قد مسافر باشد. از این‌رو، پاهای کسانی را که قدشان بلند بود با یک تبر کوچک و تیز، کوتاه می‌کرد و کسانی که قد کوتاهی داشتند را در طول تخت می‌کشید. البته او دو نوع تخت داشت یکی کوچک و یکی بزرگ. قربانیان کوتاه‌قد را در تخت بزرگ می‌خواباند و قربانیان بلندقد را در تخت کوتاه.

پروکروستس به این کار ادامه می‌داد تا در نهایت خودش قربانی یکی از مهمانانش شد. مهمان پس از مراسم شام، پروکروستس را در تخت خودش خواباند. سپس برای به اندازه درآوردن او با تختش، سرش را از تن جدا کرد.

هر جملهٔ قصاری اینجا دربارهٔ یک نوع از تخت پروکروستس است. ما انسان‌ها با محدودیت‌های دانش و چیزهایی که نمی‌توانیم ببینیم، نادیده‌ها و ناشناخته‌ها، کشمکش‌های برخاسته از زندگی و جهان پر از اندیشه‌های درهم‌بافته، دسته‌بندی‌های تقلیل‌دهنده، زبان‌های زرگری و روایت‌های از پیش آماده‌شده که به‌هرحال عواقب آنی و محتملی دارند، روبه‌رو هستیم. علاوه بر این، به نظر می‌رسد از این تناسب وارونه، آگاهی نداریم؛ بسیار شبیه خیاطانی که به مناسب‌بودن کت و شلواری که دوخته‌اند، پز می‌دهند اما این کار را با جراحی و جابه‌جایی اندام مشتریان خود انجام داده‌اند. به‌عنوان مثال، تعداد کمی از مردم متوجه هستند ما مغز بچه‌مدرسه‌ای‌ها را با دارو تغییر می‌دهیم تا آنها را با برنامهٔ تحصیلی منطبق کنیم، به‌جای این‌که عکس این عمل را انجام دهیم.