نویسنده : مرضیه رحمانی‌پور

کمال‌گرا اما آسیب‌پذیر…

همه ما با خانواده‏‌هایى با ظاهرِ کامل یا به اصطلاح کمال‏‌گرا برخورد داشته‌ایم. خانواده‌‏اى به شکل همه‌چیز تمام که والدِ آن‌ها سختگیرى و کنترل کردن را به حد اعلى رسانده است. از نگاه بیرونى همه‌چیز خوب و عالى به نظر مى‌رسد و تک‌تک افراد در آن خانه توضیح و دلیلى براى خوشحالى و موفقیت دارند – حتى چند عنوانِ دهان پُرکن نیز براى بچه ‏ها و والدین وجود دارد!

به قول روانشناسان در چنین مواردى، فارغ از ظاهر گل و بلبل، والد اصلى فقط توجه به ویترین بیرونى دارد که همه چیز خوب و حتى عالى به نظر برسد. کسى که از خودشیفتگى چیزى کم ندارد و حتى فرزندان و همسر خود را به دلیل وجود چنین محیطى (حتى اگر واقعى نباشد) مدیون و وامدار خود مى‏‌داند. همه تا زمانى که به انفجار برسند – اگر برسند – با آنچه بزرگترِ خانواده تظاهر مى‌کند، همراهى مى‌کنند و همواره ترس از عدم موفقیت دارند، چون در این خانواده باید هر کس به بهترین وضعیت خود برسد (یا تظاهر به رسیدن کند).