نویسنده : پروین اعتصامی

به کوشش : بهروز جلالی پندری 

در این کتاب علاوه بر پیشگفتاری به قلم یدالله جلالی‌پندری، زندگینامه پروین اعتصامی، قصیده‌ها و مثنویات این شاعر را شامل می‌شود.

جلالی‌پندری در مقدمه کتاب بر این نکته تاکید داشته است، که با گذشت 70 سال از درگذشت پروین اعتصامی (متوفی در 15 فروردین 1320) و دگرگونی در ذوق زمانه، اما اشعار پروین همچنان در میان دوستداران شعر فارسی رواج دارد.

وی در ذکر علت استمرار رواج شعر پروین بر «اصالت احساسی» در اشعار این شاعر تاکید کرده است.

در بخش قصیده‌ها، 42 قصیده از پروین اعتصامی آمده است. همچنین بخش «مثنویات»، قطعه‌ها و تمثیل‌های شاعر را نیز شامل می‌شود. در این بخش نیز 165 قطعه شعر ارایه شده است.

رخشنده اعتصامی مشهور به پروین اعتصامی متولد 25 اسفند 1285 در تبریز و فرزند یوسف اعتصامی (اعتصام‌الملک آشتیانی) است. پدر او نویسنده و مترجم بود و در آن زمان ماهنامه ادبی «بهار» را منتشر می‌کرد.

سالروز تولد پروین در تقویم رسمی کشور، روز بزرگداشت «پروین اعتصامی» نامگذاری شده است.

دیوان پروین، ۲۴۸ قطعه شعر در قالب‌های قصیده، مثنوی، تمثیل و قطعه را شامل می‌شود. از این میان ۶۵ قطعه به صورت مناظره میان اشیا، حیوانات و گیاهان سروده شده است. اشعار او بیشتر مضامین اجتماعی را با نگاهی انتقادی به تصویر می‌کشند. درون مایه اشعار پروین بیشتر غنیمت‌شمردن وقت و فرصت‌ها، نصیحت‌های اخلاقی، انتقاد از ظلم و ستم به مظلومان و ضعیفان و ناپایداری دنیاست.

پروین اعتصامی در ۱۵ فروردین ۱۳۲۰ بر اثر ابتلا به بیماری حصبه در تهران درگذشت.