نویسنده : مهدی بنی‌اسدی 

در آن حال و احوال پریشان که از خودم و دردهایم سخن می‌گفتم سلولهای مغزم شروع کرده بودند با همدیگر حرف زدن . صدایشان واضح بود . نمی‌دانم چرا دیگران قادر به شنیدن صدای بلند سلولهای خاکستر شده مغز من نبودند . یکی از سلولهای مغزم می‌گفت این بو که الان میاد بوی ریا و فریبه . اما دیگری می‌گفت نه اشتباه می‌کنی بوی حلوا و مویزه . سلول دیگری از آن طرف مغزم فریاد زد کسی حرفهای این دو را باور نکند که همه سلولها دروغ می‌گویند ...