این کتاب شامل 14 بخش با نام‌های «تماشای شترها»، «سوق‌ها»، «ندای کورها»، «تُف مارابو»، «سکوت خانه و خلوت بام‌ها»، «زنی در پشت میله‌ها»، «دیدار در ملاح»، «خانوده طَحّان»، «نقالان و عریضه نویسان»، «انتخاب نان»، «تهمت»، «لذت خر»، «شهرزاد» و «جثه ناپیدا» می‌شود.

الیاس کانتی نویسنده آلمانی زبان قرن بیستم، با وجود آن‌که در دورانی پر جنگ و آشوب زندگی می‌کرد، زندگی ظاهری به نسبت آرامی داشت، سفرهایش همه در اروپا انجام گرفته است و آن هم به ضرورت مهاجرت. تنها یکبار به خارج از اروپا سفر کرده است، و آن برای دیدار از شهر مراکش -یا حمراه- پایتخت پیشین کشور مراکش، در سال 1954 و در روزگاری که این کشور هنوز مستعمره فرانسه بود.

وی با این حال که در پرتو اسطوره، دین و افسانه‌پژوهی شناختی در خور از ملت‌های جهان داشت، در این سال بیش و کم تصادفی و به همراه یک گروه فیلم‌ساز انگلیسی از انگلستان برای چند هفته به شهر مراکش رفت. اما بیشتر از دهه بعد، یعنی در سال 1968 بود که به یادداشت‌هایش از این سفر پیراستی نهایی داد و مجموعه صداهای مراکش را به شکل حاضر به چاپ رساند.

«صداهای مراکش» اگر چه از آثار کم حجم کانتی است با این حال همه نشانه‌های جهان‌بینی او، و ویژگی‌های دیگر آثارش را، بسا برجسته‌تر و بی‌غش‌تر در خود دارد.

نگاه کانتی در این حیطه آشنا- ناآشنای شرقی بیش از هر چیز در جست‌وجوی انسان‌هاست، در پی شناخت سرنوشت آنها، و شهود بر آرزوهای محال یا ممکن‌شان در بطن مناسبات فروتنانه فقیرانه‌ای که خاص جهان سوم است. به این ترتیب این گزارش‌ها، همچنان که جنبه عینی خود را حفظ می‌کنند، از زندگی در این شهر تصویرهایی ارائه می‌دهند که خیلی زود رنگی شاعرانه- عرفانی به خود می‌گیرند و تمثیلی می‌شوند بر شوق به زندگی، حتی جایی که ادباری همه‌گیر انسان‌ها را مثله می‌کند. نگاه مهربانی که کانتی در این مجموعه در قبال از پاافتادگان و بیچارگان- چه انسان و چه حیوان- دارد، و توجه ستایش‌آمیز او با آن روی قهرمانانه زندگی‌اینان، در نوع خود در ادبیات معاصر آلمانی بی‌مانند است.