(داستان‌گویی پیچیده در سینمای امروز)

نویسنده : وارن باکلند

   ترجمه : محمد شهبا

برشی از متن: 

آثار کافمن قالبی بینامتنی را برای چرخهٔ خاصی از سینمای نسبتاً پیچیدهٔ امروز شکل می‏دهند که در آن قهرمان (معمولاً نویسنده یا هنرمند) باید خودش را از عدم‏قطعیت زمان رها سازد. همیشه نوعی نبرد با زمان در جریان است - اما معمولاً به شکل ضرب‏الاجل‏های قطعی نیست. در روایت‏های کافمن به‏طورکلی نوعی نارضایتی از خودِ مفهوم زمان (و جهتِ زمان) وجود دارد، حتی اگر ضرورت این جهتِ غیرقابل‏برگشت ازطریق عناصر سبکی اعلام شود. اقتباس (اسپایک جونز، ۲۰۰۲) و ذات بشر (میشل گوندری، ۲۰۰۱) نشان می‏دهند که کشاکش نویسندگان علیه اقتباس و تکامل، کار بیهوده‏ای است. جان مالکوویچ‏بودن دربارهٔ هنرمندی است که نمی‏تواند بر فناپذیری‏اش، فناپذیریِ جسمانی و خلاقه، غلبه کند. در فیلم درخشش ابدی یک ذهن پاک (میشل گوندری، ۲۰۰۴) ضدقهرمان نوعی ماشین زمان می‏سازد که فقط در زمان حال و بر حافظهٔ قهرمان عمل می‏کند.

دربارهٔ کتاب:

در دو سه دههٔ اخیر شماری از فیلم‌‏های روایتی تولید شده است که فهم آن‌‏ها نیازمند تماشای چندباره است. دلیل اصلیِ این نیاز، روند روایتگری این فیلم‌‏ها است که شبیه پازل یا جورچین است؛ به‌‏این‌‏معنا که باید قطعات پراکندهٔ آن‌‏ها را کنارهم چید تا به روند داستان و فهم ماجراها دست یافت. این‌‏دسته از فیلم‌‏های متأخر به فیلم‌‏های «پازلی» معروف شده‌‏اند.
در مقالات این کتاب، به تأثیر این دوران داستان‌‏گويی جدید بر سینمای امروز پرداخته شده؛ و «فیلم‌‏های پازلی امروز» مشخص و تجزیه‌‏وتحلیل شده‌اند. این فیلم‌ها چرخهٔ معروفی از فیلم‌‏ها از دههٔ ۱۹۹۰ به این‌‏سو است که فنون داستان‌‏گويی کلاسیک را نفی می‌‏کنند و داستان‌‏گويی پیچیده را جایگزین آن می‌‏سازند.