(داستانهای کوتاه زنان افغانستان)

به کوشش : فروزان امیری ،محمد راغب

داستان نویسی زنان در افغانستان با ماگه رحمانی (متولد ۱۳۰۳ش.) و انتشار اولین داستان کوتاه زنان در سال ۱۳۲۷ش. آغاز شد و ظهور نویسندگانی چون سپوژمی زریاب (متولد ۱۳۲۹ش.)، مریم محبوب (متولد ۱۳۳۴ش.) و پروین پژواک (متولد ۱۳۴۵ش.) فصل تازه ای در ادبیات داستانی زنان افغانستان گشود. پس از وقفه ای در دهۀ هشتاد، داستان نویسی زنان در افغانستان جان تازه ای گرفت و موجی از نویسندگان به وضعیت زنان و مسائل جاری درونی کشور مانند جنگ، خشونت های خانوادگی، زن آزاری، ازدواج های اجباری، خودسوزی و… پرداختند. اما اکنون با سیطرۀ دوبارۀ طالبان بر افغانستان در تابستان ۱۴۰۰ و به حاشیه رانده شدن زنان از اجتماع، آیندۀ نامشخصی پیش روی مردم افغانستان است. همین تغییر اوضاع زندگی زنان زیر چتر سیاه طالبان و چیرگی دوبارۀ تاریکی بر سرنوشت مردمان انگیزهٔ جمع آوری و انتشار این کتاب بوده است.
از میان داستان هایی که امکان گردآوری شان وجود داشت، با توجه به معیارهای کیفی و نیز این که پیش تر در ایران چاپ نشده باشند، آثاری از مریم محبوب، پروین پژواک، حمیرا قادری، شیما قاضی زاده، و سیمه بادغیسی، زاهده امینی، زهرا رحیمی، سمیه فصیحی و فروزان امیری در بازبینی برگزیده شدند. این مجموعه شامل داستان های زنانی است از هرات، بادغیس، فاریاب، کابل و… که چه در افغانستان مانده اند چه به ایران، اروپا یا کانادا مهاجرت کرده اند، زبانشان زبان دل ماست.