نویسنده : پائولو کوئلیو 

   ترجمه : بهجت قاسم‌زاده

هنگامی که عشق را می‌پذیریم و گامی جلوتر از باور برمی‌داریم، دیگر برای ما عشق یک امید خالی هرچند پرشور نیست، بلکه اشتیاقی عالی به همراه ایمان و یقین به آن است و به غیر از کسی یا حادثه‌ای که عشق را همانند آیینه‌ای به ما نشان می‌دهد، این خود عشق است که در ما شعله می‌گیرد و پروانه‌اش را در بیرون از خود، اما نه جدای از خود می‌یابد. نویسنده در این کتاب با بیان ماجراهایی که خود تجربه کرده و با آن روبه‌رو بوده، مسائلی را دربارة عشق بیان کرده است و سخنان و اشعار قصاری در پایان هر بخش از بزرگانی چون حافظ منصور حلاج، دکتر علی شریعتی، اوشو، نظامی و... آورده است.