نویسنده : آندره برتون

   ترجمه : عباس پژمان

برشی از متن: 

آن من نیستم که غصه خواهد خورد چه بر سر «شکل شهر» می‌آید، حتی شهری که واقعاً شهر است و زمین تا آسمان فرق دارد با این شهری که من به زورِ چیزی در آن مانده‌ام که حکم هوای تنقس را دارد برای اندیشه‌ام. بدون اینکه هیچ متأسف شوم، در همین ساعت این شکل را می‌بینم که تبدیل می‌شود به یک چیز دیگر و حتی می‌گریزد. می‌لغزد، می‌سوزد، در رعشۀ علفهای عظیم در سنگرهایش غرق می‌شود، و در رؤیای پرده‌ها در اتاقهایش، که در آنها مرد و زنی، در عالم بی‌اعتنایی‌شان، دوست داشتن همیدگر را ادامه می‌دهند. این چشم‌انداز ذهنی را در حالت طرح رها می‌کنم، که محدوده‌هایش توی دلم را خالی می‌کند، هر چند که ادامۀ شگفتش در یک سو از آوینیون سر درمی‌آورد، جایی‌که نه شبهای زمستان به قصر پاپهایش گزند وارد کرده است نه ضربتهای باران، و پل قدیمی‌اش زیر یک ترانۀ کودکان فروریخته است، و خیلی وقت نیست که آنجا یک دست شگفت‌انگیز، که هیچ دستی به جایش نخواهم گُزید، تابلو بزرگی آبی آسمانی‌رنگ را نشان من داد که رویش نوشته بود: سپیده‌دمها.

دربارهٔ کتاب:

رمان شاید انعطاف‌پذیرترین و تغییرپذیرترین نوع ادبی باشد. واقعاً لازم نیست که رمان را عقل و تفکر و تخیل راهنمایی‌شدهٔ انسان خلق کند. خود زندگی و «تصادف» هم خیلی در خلق آن شرکت می‌کند. بالزاک در مقدمهٔ کمدی انسانی گفت بزرگ‌ترین رمان‌نویس خود تصادف است. در هر حال نادیا را فقط رمانی از نوع اخیر می‌توان دانست. یعنی رمانی که زندگی یا تصادف‌های زندگی آن را به وجود آورده است. یعنی «اتفاقات حیرت‌انگیز»ی که برتون آن‌ها را از سر گذرانده یا شاهدشان بود و اتفاقات عجیب و زیبا و رازآلودی بودند. اما در رمان بودن آن هیچ شکی نمی‌توان کرد.