(نقد و بررسی کرونولوژیکی اشعار محمدرضا شفیعی کدکنی)

نویسنده : حسن گل‌محمدی

این کتاب شامل بخش‌های متعددی با عناوین زیر است:

سروده‌های اولیه در دوران زندگی در مشهد (خراسان) ۱۳۱۸ – ۱۳۴۴

سروده‌های دوران زندگی در تهران و اعتقاد به ایدئولوژی چریکی ۱۳۴۴ – ۱۳۵۰

سروده‌های دوران تدریس در دانشگاه تهران و همکاری با ناتل خانلری و نزدیکی به سیستم‌های اداری رژیم گذشته ۱۳۵۰ – ۱۳۵۷

سروده‌های دوران بعد از انقلاب ۱۳۵۷ تاکنون

نقد و بررسی کرونولوژیکی اشعار کتاب «طفلی به نام شادی»

نقد و بررسی کرونولوژیکی اشعار متفرقه از مجموعه شعرهای بهارکاغذین، در لحظه حضور، یکصدویک شعر، یکصدوپنجاه شعر که در شماره‌های متعدد نشریه بخارا چاپ شده است.

همچنین کتاب شامل ۹ پیوست با عناوین زیر است:

«چرا دکتر شفیعی کدکنی شاعری آوانگارد نیست؟»، «نقد و بررسی شعر دیباچه دکتر شفیعی کدکنی»، «تاثیرپذیری دکتر شفیعی کدکنی از ایدئولوژی چپ»، «دکتر شفیعی کدکنی شاعری پشت نقاب‌ها»، «دکتر شفیعی کدکنی و قصیده غوک نامه»، «بررسی جایگاه شعر دکتر شفیعی کدکنی در ادبیات معاصر»، «مانیفست فکری و ذهنی دکتر شفیعی کدکنی»، «بررسی سیمای زن و مفهوم عشق در شعر دکتر شفیعی کدکنی» و «شبکه پدرخواندگی در ادبیات معاصر».

نویسنده کتاب معتقد است که شعرهای اولیه شفیعی تقلید از شعر سنتی است و اگر او با شریعتی آشنا نمی‌شد و افق شعر نو و نیمایی را درک نمی‌کرد به جایگاهی که اکنون در شعر معاصر دارد، نمی‌رسید و این موفقیت نیز به پیروی از سبک نیمایی میسر شده است نه به علت سرودن سنتی استاد، البته شفیعی چندین بار سعی کرد که از دامنه نفوذ شعر نیمایی فراتر برود، بنابراین مدتی به شعر سپید فکر کرد ولی چون شاعر پرتوان و عجیبی را در جلوی خود داشت به نام شاملو، گذر از شعر شاملویی را هم در توان خود ندید و به حماسه روی آورد و به چیزی مابین نیما و اخوان بسنده کرد و بعدها نیز در شعر عرفانی و تصوف غرق شد.