تز تازۀ مؤلف این کتاب ضبط و پیوند بین طنز و تراژدی است . او در سه بخش از این کتاب ، با نقل شعرها و حکایت های قدیم و جدید ارتباط نهانی و شگفت آور همیبستۀ طنز و تراژدی را که نوعی از دو احساسی های انسانی است ، نشان می دهد . خرمشاهی از اشعار طنز خود فقط دو نمونه را که دارای این ویژگی است ، آورده است. سایر مقالات این کتاب طنزهای منثور و داستانی اوست که بعضی از آن ها در نشریات گل آقا به طبع رسیده است . مؤلف خود را اهل شهود می داند ، اما تا کنون عالماً و عامداً کشفی نداشته است ، مگر همین پی بردن به رابطۀ ” جدلکتیک ” بین طنز و تراژدی .