نویسنده : هوگو مانستربرگ 

   ترجمه : احمدرضا معتمدی

برشی از متن:

نوول روی پرده، اگر واقعاً نوول باشد و نه تبدیل آنچه در واقع طرحی نمایشی است از سوی نوول‌نویس، فاقد حیات و نومیدکننده است. اما، از سوی دیگر، فُتوپلی بسیار بیش از نمایش بر زمینۀ کنش انسانی تأکید می‌کند، و در این ویژگی با نوول سهیم است. پیش‌زمینه‌های اجتماعی و طبیعی، هر دو، زمینه‌هایی واقعی برای تحول شخصیت اصلی در داستان هستند. این ویژگی‌ها را می‌توان به‌آسانی به فُتوپلی منتقل کرد، و به‌ همین دلیل برخی نوول‌هایی که به‌ تصویر کشیده‌ شده‌اند نسبت به تبدیل نمایش به فُتوپلی مزیت داشته‌اند. اما تنها نتیجۀ درستی که می‌توان گرفت آن است که نه نمایش و نه نوول، هیچ‌یک، برای سناریوهای فیلم کافی نیستند. فوتوپوئت [کارگردان] باید به خودِ زندگی روی آورد و زندگی را در صوَری هنری، که مخصوص این هنر خاص است، در قالبی دیگر بریزد. اگر او معنای بنیادی جهان روی پرده را به‌درستی درک کرده باشد، تخیلش او را بسیار بهتر از خاطرات وی از نمایش‌هایی که روی صحنه دیده یا نوول‌هایی که خوانده راهنمایی می‌کند.

دربارۀ کتاب: 

هوگو مانستربرگ، فیلسوف و روان‌شناس آلمانی و استاد دانشگاه برلین، پس از دو دهه مخالفت با سینما، با تماشای اتفاقی فیلمی در سال ۱۹۱۵ به صف مشتاقان این هنر نوپدید پیوست. وی از نخستین فیلسوفانی است که به نظریه‌پردازی منسجم در حوزۀ سینما، مبتنی بر یک بینش فلسفی، پرداخته است. کتاب فُتوپلی؛ پژوهش روان‌شناختی و زیبایی‌شناختی در سال ۱۹۱۶ زمانی به ‌رشتۀ تحریر درآمد که این فیلسوف بزرگ تنها یک ‌سال قبل از نوشتن کتاب به دیدن فیلم روی آورده بود. مع‌الوصف این مکتوب با گذشت بیش از یک سده از تاریخ سینما و حدوث تغییرات فراوان و تحولات گوناگون در سپهر فیلم هنوز مرجعیت و اقتدار خود را نزد صاحب‌نظران و خبرگان سینما حفظ کرده است.