نویسنده : سولاری جنتیل 

   ترجمه : شکیبا نوروزی

نوشتن در کتابخانه‌ی عمومی بوستون اصلا ایده‌ی خوبی نبود. کتابخانه‌اش آن‌قدر محشر و مجل است که می‌توان ساعت‌ها به سقف سالن مطالعه‌اش خیره ماند. نویسنده‌های زیادی نیستند که کتابشان را با چشم‌های زل‌زده به سقف نوشته باشند. انگار درحال تماشا و قضاوت تو است و با معماری بی‌نقصش سر تا پایات را با تحقیر می‌نگرد. چنین کمالی را نمی‌توان فقط با چیدن کلمات پشت‌سرهم تا رسیدن به متن ادامه داد. کمال و ابهت این معماری مجبورت می‌کند نوشتن را با طاق و ستون‌های محکم و بلند آغاز کنی و چارچوبی بی‌نظیر بسازی که بتوانی متنی هنرمندانه و دقیق بر پایه‌ی آن استوار کنی، متنی منسجم، متقارن و رویایی. اما متاسفانه من اینگونه نمی‌نویسم.