نویسنده : فریبا جعفری

سال خوبی نبود. سالی نبود که باد لیمر دست پشت سر نخل ها زده باشد و گفته باشد امسال غمتان نباشد؛ آنقدر ابر برایتان می آورم که ثمر زرد و سرخ تان مثل طلا و یاقوت بر گردنتان بدرخشد و بدرخشاند چشمی را که بعد از خدا امیدش به شماست. نگفته بود آنقدر برایتان ابر با برکت می آورم که تمام پاییز و زمستان، خود را در آینه آب بندهای باغ نگاه کنید و از دیدن زلف سبز خرمتان، بهار نرسیده بوی طاره تان، پرنده و چرنده، زن و مرد ساکن و عابر را مست کند.
نه، نگفته بود و تنها لجماربادی که گویی از سر اجبار آن هم بی وقت، کاسه و پیاله ی مردم را از سر لوکه ها پرت کرده بود و غناهشت نه، ناله ای از ابرها بلند کرده بود و مثل سارقی روسیاه شبانه از سر ولات رد شده بود و این، زائر ممد و مردان منگلی را بدجور دمغ و بی حوصله کرده بود.