نویسنده : منصور اوجی

شعر اوجی در کنار سادگی و روانی و بی پیرایگی و سلامت زبانی خود همچون خود طبیعت نیز بر زبان و قلم شاعر جاری است، آن گونه که حتی مثلا ساختار یک درخت اغلب شبیه ساختار شعر او می شود، هم چنان که ساختار یک رود یا یک باغ. چرا که او مثلا وقتی از یک درخت می گوید، دقیقا می خواهد که این درخت نمادی از انسان یا یک انسان خاص باشد و در هر وضعیتی بتواند وضعیتی انسان گونه به خود بگیرد.
اگرچه هنوز کسانی هستند که شعر کوتاه و شاعر شعرهای کوتاه را آن طور که شاید و باید جدّی نمی گیرند اما همین افراد وقتی به نام خیام و باباطاهر می رسند یا به فرض به نام هایکوسرایی معروف، با احترام از کنار آنها رد می شوند. نیما هم شعر کوتاه را تجربه کرده است. اما نه دقیقا آن نوع از شعرهای کوتاهی که امروزه «شعر کوتاه» محسوب می شود؛ شعرهایی که معمولا از سه الی چهار سطر کوتاه تجاور نمی کنند. بر این اساس می توان گفت که شعر امروز ایران تقریبا از دهه ی سی تا به امروز در کارنامه ی خود شعرهای کوتاه بسیاری را جمع کرده است.