نویسنده : صفی یزدانیان

زندگی ما در تقویم نمی‌گذرد. این را پانصد سال است که میکل‌آنژ و صد سال است که پروست و وولف و ده‌ها هزار سال است که جریانی مبهم و گذرا در خیال آدمی نشان داده است و مثل بسیار چیزهای این جهان چیزی نو نیست. چیز نو زندگی من است، چون یکی بیش‌تر نیست و نگاهم به دخترکی خیلی زیبا در پنجم دبستان و آن شب که ناگهان باد وزید به صورتم و آن هشت یا شش و نیم صبح و بوی شبانه‌ی خانه‌ی پدربزرگم در رشت و کِیف تماشای اشک‌ها و لبخندها در سالن سینما. و آن درخت ناگهان که سرِ راه همه سبز شد یک‌بار هم، و فقط، برای من رخ داده است؛ من سوت آن سمعک را در گوش انسانی که به مرگ می‌رفت شنیده‌ام و من از شر آن خلاصش کرده‌ام و این تجربه‌ای هیچ انتقال‌دادنی نیست.

این فیلم‌نامه‌ی خاص را با کم‌ترین حد از موقعیت‌های ازپیش‌طراحی‌شده و با کم‌ترین محاسبه درباره‌ی شخصیت‌ها نوشته‌ام. چون تنها قصدِ روشنم به دست دادن حسی از گذشت زمان در محدوده‌ای چهل‌ساله بود؛ سهیم کردن دیگران با حسِ از دست رفتن مجال آرامش و آفرینش، حتی آفریدن  کسی دیگر، هر شکلی از زادن.