نویسنده : ژان کوکتو

   ترجمه : مهدیس احمدیان‌شالچی ،محمدحسن روستایی 

برشی از متن کتاب:

ادیت: آه، فلیکس عزیز، تو برای علیاحضرت حکم یک شیء را داری، شبیه یک تکه مبل. بهتر است از داشتن چنین نقشی استعفا بدهی.

فلیکس: من از دوستان پادشاه بودم.

ادیت: و احتمالاً این تنها دلیلی است که علیاحضرت با تو مدارا می‌کنند.

فلیکس: علیاحضرت در حین سفر به اینجا، در کالسکه، چهار مرتبه با من حرف زدند.

ادیت: این از ادب و نزاکت ملکه است. در سفر همیشه با متانت رفتار می‌کنند، درست مثل پوشیدن دستکش‌های پوستی! ایشان با تو از کوه‌ها و دره‌ها و برف و اسب‌ها سخن گفتند و این‌ها مواردی هستند که به فهم تو محدود می‌شوند نه چیز دیگر. پس زیاد از این بابت احساساتی نشو!

فلیکس: پس از درنگی کوتاه و شنیدن صدای یک تندر.

اما ... خداوندا ... مرا ببخش ... ادیت ... تو حسودی؟

ادیت: با خنده‌ای دیوانه‌وار.

حسود؟ من؟ به چه کسی و به چه علتی؟ آهان. شاید عقیده‌ی تو این است.