زهرا خانلری (کیا) در 1294 خورشیدی در تهران زاده شد. پدرش هادی کیانوری (پسر شیخ فضل‌الله نوری) و مادرش عصمت الحاجیه بروجردی بودند. زهرا از شاگردان برجسته آموزشگاه دخترانه ناموس بود که به دانشسرای عالی رفت و سپس وارد دانشکده ادبیات شد و در سال ۱۳۱۸ در دوره دکتری ادبیات پذیرفته شد و با پرویز ناتل خانلری همدرس شد.

زهرا کیا از نخستین بانوانی است که در درون میهن دکتری ادبیات گرفت و پایان‌نامه‌ی دکتری خود را با ورنامِ «تاریخ و تاریخ‌نگاری در ایران تا قرن نهم هجری» با استاد راهنمایی ملک‌الشعرای بهار به فرجام رساند و سپس به آموزگاری در آموزشگاه‌ها و سپس استادی در دانشگاه‌ها پرداخت.

پرویز ناتل خانلری در سال ۱۳۲۰ هنگامی که در دانشکده ادبیات دانشجو بود با زهرا کیا آشنا شد و این آشنایی به ازدواج رسید. خانلری در این باره چنین نوشته ‌است: «ضمن تحصیل در دوره دکتری زبان و ادبیات فارسی با دختری که هم‌درسم بود آشنا شدم که او را آراسته به صفاتی دیدم که من می‌خواستم و می‌پسندیدم و ارتباط ما به همسری کشید. همسرم در طی زندگی از هر جهت یار و غمخوار من بود؛ چنانکه اکنون نیز هست. او هم مانند من با کتاب سر و کار داشت و نویسنده بود و چند کتاب مهم ادبی تالیف کرده‌ است. اگر آسایشی در طی عمر داشته‌ام، مدیون مهربانی‌های اوست. او بود که مرا به تالیف بعضی از آثارم واداشت و همه عمر شکرگزار او هستم.»


«فرهنگ ادبیات فارسی» که نخستین بار در سال 1337 خورشیدی چاپ شده، راهنمای همه‌ی کسانی است که با ادب پارسی سروکار دارند. این کتاب در چارچوب واژه‌نامه نوشته شده و به شناساندن بزرگان ادب ایران و نام و روزگار شخصیتهای بزرگ داستانی و همچنین تَرمهای [اصطلاحات] واژگانی و منطق و تمثیل و اشاره پرداخته و افزون بر آن، نام نوشته‌های برجسته‌ی ادبی به پارسی و تازی را نیز برشمرده است.