گردآوری و ترجمه : یداله آقاعباسی

دزدی که با زور پنجره‌ای را باز کرده است تن به‌درون آپارتمان سه‌اتاقه‌ای در یکی از محلات اعیان‌نشین می‌کشاند. در یک طرف اتاق، آباژور گران‌قیمتی قرار دارد. به‌دقت به اطراف نگاه می‌کند. در تاریک‌وروشن اتاق، مبلمان، قالیچه‌ها، و نقاشی‌های قدیمی گران‌بها به ‌چشم می‌آیند. دزد کرکره‌های پنجره را می‌بندد، سپس کلید چراغ را می‌زند.

درست همان وقتی که می‌خواهد کشویی را باز کند، تلفن زنگ می‌زند. اولین حرکت سرآسیمه‌ی او این است که هرچه زودتر بگریزد، اما وقتی پی می‌برد کسی در خانه نیست که برای پاسخ گفتن به تلفن بیاید و ترس او بی‌مورد است، به‌ جایی که بود برمی‌گردد. خیلی دلش می‌خواهد که زنگ تلفن را نشنیده بگیرد، اما نمی‌تواند. بی‌سروصدا به‌طرف تلفن می‌رود، خودش را روی آن می‌اندازد، گوشی را می‌قاپد و طوری به آن چنگ می‌اندازد که انگار می‌خواهد خفه‌اش کند. آن را به سینه می‌فشارد و با کتش روی آن را می‌پوشاند. چنین به‌نظر می‌رسد که انگار جنایتی در حال رخ دادن است و صدایی که به‌تدریج ضعیف و خفه می‌شود از گوشی شنیده می‌شود.

همسر دزد: الو، الو، می‌شه لطفاً جواب بدید؟... شما کی هستید؟

دزد بالاخره می‌تواند نفس آسوده‌ای بکشد. صدا ساکت شده است، دزد گوشی را از زیر کتش درمی‌آورد، با احتیاط آن را بالا می‌برد و دم گوشش می‌گیرد و بعد چند بار آن را تکان می‌دهد و صدای ناله‌ای می‌شنود.