نوشتن همیشه احوال آدم را خوب می‌کند. اگر عصبانی باشیم خشممان را می‌گیرد، خوشحال باشیم شادی‌هایمان را مضاعف می‌کند، بی‌حوصله باشیم سرحالمان می‌آورد و اگر هیجان‌زده باشیم قلبمان را قدری با منطق سازگار می‌کند. در واقع نوشتن هر حس خوبی را ضرب و هر حس بدی را تقسیم می‌کند. از متن کتاب «آخرین باری که گفتی «از شنبه...»، برای شروع چه کاری بود؟»