نویسنده : نعیمه پورمحمدی

چرا «باورهای دینی»، از جمله باور به وجود خدا روح، حیات پس از مرگ، ارواح مردگان، فرشتگان و شیاطین و جز آن عواطف دینی، از جمله احساس اتحاد با کل عالم، سرسپردگی به مرجعیت دینی و جز آن، و «اعمال دینی» از جمله مناسک نماز و دعا و عشای ربانی و جز آن در میان انسانها این قدر رواج دارد؟ این باورها، عواطف و اعمال چگونه در مغز انسانها به وجود آمده، شایع شده و دوام پیدا کرده است؟ آیا ،باور، عاطفه یا عمل دینی خصوصیتی دارد که باعث روانی و آسانی شکل گیری و رواج خودش میشود یا مغز و ذهن انسان است که خصوصیاتی دارد که پیدایش و توسعه ،باور عاطفه و عمل دینی را هموار میکند؟ چه عواملی باعث تقویت و چه عواملی باعث تضعیف این باورها، عاطفه ها یا اعمال خواهد شد؟ چطور این باورها عاطفه ها یا اعمال از نسلی به نسل دیگر منتقل میشود؟ چرا دین شکل نهاد فرهنگ و حکومت به خود میگیرد؟ اصلاً چرا دین به انحاء مختلف در همه فرهنگها از گذشته تا کنون دیده میشود؟ چرا دین و دینداری به رغم انتظار از بین نمیرود و حتی بازگشت آشکار و قدرتمندی دارد؟ پاره ای از باورهای خاص از جمله باور به پیش آمدن بدبختی به سبب عملکرد شیطان یا جادوگر یا مثلا باور به قربانی کردن برای رفع بدبختی از کجا وارد باورهای ذهنی ما شده و تکرار شده و جا خوش کرده است؟ در یک کلام، چرا دین جهانی است؟