نویسنده : شیح محمدبن‌راشد آل‌مکتوم

   ترجمه : علی علی‌پناهی

وقتی از من می‌پرسند چرا همچنان اصرار دارم که در تمام زمینه‌‌‌ها رتبۀ نخست باشیم، پاسخ می‌دهم که هیچ‌کس نفر دوم مسابقات را به‌خاطر نمی‌آورد. برای نمونه، چه کسی به‌یاد دارد دومین نفری که به‌قلۀ اورست صعود کرد چه کسی بود؟ چه کسی به‌خاطر دارد دومین نفری که روی کرۀ ماه قدم گذاشت چه کسی بود؟ در واقع، اگر بپرسم چه کسی نفر دوم هر کاری را به‌خاطر دارد، پاسخ این خواهد بود: هیچ‌کس.

جایگاه ما فقط رتبۀ نخست است. اگر کسی خود را قانع کند که شایستگی جایگاه و رتبۀ نخست را ندارد، از همان آغاز محکوم به‌شکست است. من و ملت ما خواهان آنیم که رتبۀ نخست باشیم.

این ویژگیِ جدیدی نیست، بلکه آن را از اجداد خود به‌ارث برده‌ایم. شیخ زائد و شیخ راشد، هر دو می‌خواستند نخستین فرد باشند و ملت آن‌ها نیز رتبۀ نخست باشند. آن‌ها از ابتدا آرزو داشتند امارات متحدۀ عربی در اوج موفقیت باشد و رئیس فعلی ما نیز که جانشین آن‌هاست قدم در جای پای آن‌ها گذاشته است.

من تنها کسی نیستم که می‌خواهم رتبۀ نخست باشم. برای نمونه، آرزوی رهبران ما بود که ابوظبی، رهبری جهانی را در جایگزین کردن انرژی کسب کند. به‌همین دلیل، برای این کار در آنجا سرمایه‌گذاری و نوآوری انجام شد، میزبان آژانس بین‌المللی انرژی‌های تجدیدپذیر شد و شهر مصدر را در آنجا بنا نهاد تا هدف اصلی آن حفظ پایداری انرژی باشد. در نتیجه، ابوظبی مکانی برای جذب شرکت‌‌‌ها و مراکز پژوهشی و مکانی برای نوآوری در انرژی‌های تجدیدپذیر شد.

چون در صدد بودیم ابوظبی پایتخت فرهنگی جهان باشد، به‌ساختن موزه‌های متعدد مبادرت کردیم، میزبانی رویدادهای فرهنگی را برعهده گرفتیم و پذیرای آثار هنری جهان شدیم. نحوۀ کار کسانی که آرزو دارند تا فقط رتبۀ نخست باشند، اینگونه است.

برای کسب رتبۀ نخست، راه دیگری نداریم. در فرهنگ لغات امارات متحدۀ عربی، کلمۀ «ناممکن» جایگاهی ندارد.