یغمای جندقی نخستین شاعری بود که ناقوس مرگ شعر درباری را به صدا در آورد. وی برای اولین بار به زندگی، زمین، انسان های رنج کشیده و آرزوها و رنج هایشان پرداخت. زبان محاوره و گفتگورا در شعر به کار گرفت و از فرهنگ مردم در شعر بهره ی فراوان برد.
یغما فرهنگ و زبان شعر را نیز دگرگون کرد. از زبان درباری و مطنطن و پر از مدح و ریا فاصله گرفت و به کشف قابلیت ها و ارزش های فرهنگ مردمان کوچه و بازار پرداخت. هزار هزار مروارید رخشان را از میان گرد و غبار برگرفت و پاک و پاکیزه گردانید و بر پیشانی شعر خویش نشانید.

وی شاعری نوآور و درخشان است. آثارش از جهتی که ظلم وستم زورمندان عصر را در ضمن هجو و هزل های تند و بی پروای خود برملا می کند اهمیت دارد. وی فساد آن روزگار ار در کلمات رکیک و ناسزاهای خود به خوبی نشان می دهد. تا آن زمان کمتر شاعری چنین گستاخ و بی پروا بر پلشتی ها و ستم زمانه شوریده بود. او روح گستاخ زمانه ی خویش بود.

وی علاوه بر هزلیات، که جالب ترین بخش اشعار اوست، غزلیاتی به شیوه ی معمول زمانه نیز دارد.از وی نامه هایی نیز به دوستان، بستگان و دانشمندان عصر باقی مانده است.