نویسنده : رابرت تومبلی

   ترجمه : محمدرضا رحیم‌زاده

پیچیدگی های زیرکانه ی معماری کان – از قبیل کیفیات ساختمانی آشکار ولی به کمال نانموده، محتوای روحانی ناملموس اما روشن و محسوس، و سازماندهی فضایی ساختارمند و همچنان سیال- برای برخی از ناظران گیج کننده است: برای آن ها که کان را مدرنیست، احتمالا آخرین استاد مدرنیسم، تصور می کنند و برای دیگرانی که گمان می کنند او، احتمالا به مثابه نخستین معمار پست مدرن، علیه مدرنیسم شوریده است. هر دوی این تلقی ها، چه کاملا درست و چه کاملا نادرست، از نکته ی بنیادینی غفلت می کنند؛ نکته ب بنیادین درباره ی کان جست و جوگری اوست.
اصول مهم لویی کان را می توان از این عبارات دریافت : عالم، مقدم بر آگاهی انسان به آن، وجودی منسجم و خود- اریان بوده که اکتشاف را انتظار می کشیده است. الخافات بشر به این نظم از پیش موجود و تغییرات او غالبا آن را تخریب کرده است بنابراین مسئولیت معمار تلاش برای ترمیم آن است، به این منظور لازم است که او فهمش از کیفیات جاودان را در هر طرح دخیل سازد، همان چه سازندگان پانتئون کردند و جذبه ی ابدی پانتئون منتج از آن است. خود این پرسش که (فضا چه می خواهد باشد؟) به این معناست که فضا می خواهد مکان حقیقی اش را بیابد و ظهور در خوری از نظم جاودان چیزها باشد.