نویسنده : هادی غلام‌دوست

کتاب پیش رو روایتگر یک داستان عاشقانه است که با متنی پرکشش و جذاب خواننده را به خود مشتاق میکند و تا پایان با خود همراه میسازد.
در پشت جلد کتاب اینگونه میخوانیم:
شبی در ساحل دریایی بودم. آسمان صاف و ماه کامل بود. ناگهان دیدم مناره‏ای از آب بیرون ‏آمد، دوباره در آب فرو ‏رفت و موج‏های بلندی بر‏خاست. سپس، آب آرام ‏شد. کمی بعد در جایی دیگر، باز آن مناره از آب بیرون آمد و اندکی بعد زیر آب فرو ‏رفت. تعجب کردم. چون‏که بادی نمی‏وزید و وقت توفانی شدن دریا هم نبود. از صیادان پرسیدم، گفتند ماهی‏ای است، ماهتاب را بیند و شادی کند. … حالا برای من تو همان مهتابی، من همان ماهی، زندگی نیز همان دریا.

بخشی از کتاب :

چه شده آهوی چشم‌زیبای من؟

_ آهو! چه اسم قشنگی!

_ به تو نگفتم؟ نگفتم چه خوابی دیدم؟ خواب دیدم در پی شکار آهویی بودم. آهو مرا دنبال خود کشاند و کشاند و برد به راهی که خودش می‌خواست. من هم دنبالش کردم. وقتی دیگر چیزی نمانده بود دستم به او برسد ناگهان به شکل ماه‌‌دُختی زیبا درآمد و پری‌وار به آسمان رفت و من ماندم معطل. من ماندم دست خالی. نمی‌دانی چه چشم‌های قشنگی داشت آن آهو‍. مثل چشم‌های تو زیبا و مهربان. می‌خواهم از این به بعد تو را آهو صدا کنم، آهو.

_ آهو؟

_ آره آهو. تو مثل آهو قشنگی، و پاک و معصوم و بی‌گناه.

ماه‌منظر نگاهش می‌کرد و حرفی نمی‌زد. چشمانش‌ پُر از اشک بود. دلشوره رهایش نمی‌کرد.

_ به مادر گفتم اسم تو را بگذارد آهو. همیشه در خانه آهو صدایت کند. همان‌طوری که وقتی عروس به خانۀ بخت می‌رود، خانوادۀ شوهر نام جدیدی بر عروسشان می‌گذارند و اهل خانه تا آخر عمر با همان اسم صدایش می‌کنند. به مادر گفتم وقتی تو به خانۀ ما پا گذاشتی نامت را آهو بگذارد، آهو، ماه‌منظر.

مهرعلی کمی فکر کرد و بعد گفت:

_ خنده‌های پای آن درخت بادام یادت هست؟ همیشه از خنده‌هایت خوشم می‌آمد.