نویسنده : ریچارد ام ویور
   ترجمه : فرزان صدیقی

جامعه‌ی مطلوب ویور جامعه‌ای است متشکل از سلسله مراتب‌های طبیعی و تمایزات موقعیتی که متضمن کیفیت هستند. در چنین جامعه‌ای هر کس با پذیرش جایگاه خود، نوعی حس "برادری" را نسبت به دیگر اعضای جامعه احساس می‌کند و خود را بر همه چیز محق نمی‌داند.
این جامعه همواره امر جزئی را در قالب امر کلی در نظر می‌آورد و هرگز به ورطه‌ی جزئی‌نگری و اکنون‌زدگی نمی‌افتد. با این همه به گمان ویور، این شکل از اصالت دادن به امر کلی منکر فردیت انسان نمی‌شود. او شکل خاصی از مالکیت خصوصی را به عنوان سنگری دست‌نیافتنی برای حفظ فردانیت انسان و حفظ کیفیت عمل معرفی می‌کند و بیان می‌دارد که این امر، بنیانی متعالی را برای تحقق آزادی انسان در جامعه فراهم می‌آورد.
او همچنین "پارسامنشی" را به عنوان اصلی معرفی می‌کند که متضمن عدالت است. به اعتقاد ویور به رسمیت شناختن جایگاه "دیگری" و در نظر آوردن آن به عنوان موجودی خودآیین، عنصر اساسی عدالت است. ویور این "دیگری" را به فرد انسانی محدود نمی‌کند و طبیعت و تاریخ را نیز واجد چنین جایگاهی می‌داند.
البته ویور موانعی را که در این مسیر وجود دارند نیز معرفی می‌کند. او تأکید می‌کند که جهان مدرن با ایجاد رسانه‌هایی نظیر رادیو، سینما و مطبوعات، نوعی قدرت شبکه‌ای ایجاد کرده است و با گستراندن این شبکه در تمام سطوح جامعه و رساندن آن به خانه‌های شخصی افراد، ذهنیت مردم را شکل داده و همه چیز را به نفع نظام موجود سمت و سو می‌دهد (لازم است یادآوری کنم که ویور این کتاب را در زمانی نوشته که حتی تلویزیون نیز آنچنان گسترشی نیافته بود و لذا کوچک‌ترین تصوری از ابعاد بی‌نهایت اینترنت و قدرت عظیم شبکه‌های اجتماعی نداشت). ویور همچنین معتقد است که انسان امروز تراژیک بودن زندگی را از یاد برده و دچار نوعی ضعف و آسان‌طلبی شده است و همین امر موجب شده تا انسان، آری‌گویی به زندگی را از یاد ببرد و از مشکلات و اتفاقات آن گریزان باشد.