نویسنده : پرويز اجلالی

«نخستین مکان نمایش فیلم برای عموم در تهران در 1283 دو سال پیش از صدور فرمان مشروطیت افتتاح شد. در آن زمان جامعه‌ی ایران عمدتا جامعه‌ای روستایی و سنتی بود». اکنون آن جامعه‌ی روستایی و سنتی به جامعه‌ای نیمه‌توسعه‌یافته با جمعیت انبور شهرنشین، و نهادها و روابط اجتماعی بسیار پیچیده‌تر بدل شده است؛ و این کتاب می‌کوشد تا «تحلیلی از معرفی و گسترش سینما همچون یک نهاد فراغتی، صنعت فرهنگی و هنر ملی، در جامعه و فرهنگ ایران» در این دوران به دست دهد. مؤلف این دوران را به هفت دوره‌ی پیدایش، تثبیت، گسترش و مردمی شدن، تزلزل جایگاه، بازسازی و توسعه‌ی ناپایدار، و احیای محدود سینماروی و رونق سینمای خانگی تقسیم کردده، و رابطه‌ی میان سینما با فرهنگ و سیاست، نقش و جایگاه سالن‌ها و مخاطبان سینما از آن زمان تاکنون، و چگونگی گسترش آن در سویه‌های گوناگون جامعه‌ای ایران را در این هفت دوره بررسی کرده است.