شاید همه چیز از یک موضوع انشای ساده در دوره‌ی راهنمایی‌اش شروع شد: «در آینده می‌خواهید چه‌کاره شوید»؟ راوی «این خیابان سرعت گیر ندارد» می‌خواهد راننده تاکسی شود. می‌خواهد با وجود تنعم خانواده این شغل مردانه و در عین حال نازل – از نظر اطرافیانش – را برگزیند. شاید در ابتدا این خواسته و رسیدن به آن چندان دور از ذهن نباشد اما اگر در محیطی مردسالار باشی آن وقت به قول راوی باید «پوستت به پوست کرگدن بگوید زکی» تا بتوانی از عهده‌اش برآیی. این‌ها و علاوه بر آن عشقی تازه، راوی را در مسیر اتفاقاتی قرار می‌دهند که هرآن ترس لغزیدن و پا پس کشیدنش می‌رود.

قسمتی از این کتاب :

مخاطب این حرف ها دیوار بود یا سینی چایی یا تلویزیون یا... . پدر عادت داشت حرفش را خیره به جایی غیر از چشم مخاطبش بزند.اصولا اشیا را انتخاب میکرد چون زبان پاسخ گویی نداشتند از پاسخ شنیدن بیزار بود از پر گویی بیزار بود .مادر اما مثل ظرفی که زیر چک‌چک سماور میگذارند،به ظهر نرسیده پر میشد از حرف ، پدر که بر میگشت از سرکار ناهار و چایی اش را می‌داد و در همین حین زبانش هم کار میکرد همه می‌دانستیم مادر فقط گوش‌های پدر را لایق شنیدن حرفهاش می‌داند. همه می‌دانستیم وقتی پدر زل میزند به تلویزیون و میگوید صداشو ببرین،یعنی مادر خفه شود یعنی پدر ظرفیتش پر است...