(از مجموعه‌ی زندگی‌نگاره‌ها ـ ۱۰)

نویسنده : الکساندر همُن
   ترجمه : نیّره دوستی

در سارایوو، فضاها و امکان هایی شخصی داشتی: پاتوق خودت، آرایشگرت، قصابت،خیابان هایی که در آنها آدمها تو را به جا می آوردند، فضایی که تو را تعریف می کرد و به تو هویت می داد؛ همه ی مکان های مهم زندگی ات(مثلا جایی که موقع بازی فوتبال زمین خوردی و دستت را شکستی، گوشه ای که برای ملاقات اولین عشقت صبر کردی،)؛ ناشناس بودن در سارایوو تقریبا محال بود؛ تو همشهری هایت را می شناختی، آنها هم تو را می شناختند، اگر هم به نحوی ناپدید می شدی، همشهری هایت می توانستند دسته جمعی و با حافظه گروهی شان، و البته با کمک شایعاتی که سالها در باره ات جمع شده بود، نسخه ی جدیدی از تو را دوباره بسازند.....شیگاگو نه برای دور هم جمع کردن آدم ها، بلکه برای فاصله گذاری بین آنها و قرار دادنشان در فاصله ای بی خطر از هم ساخته شده بود. در این شهر هیچ شبکه انسانی نداشتم که در آن بتوانم جایگاه خود را پیدا کنم، سارایوو، درون من بود و هنوز هم آنجا قرار داشت....