«زخمه بر ساز زمان» گزین‌گویه‌های نیما یوشیج  است ،در این کتاب به واسطه تقسیم بندی موضوعی گزین گویه‌ها، تشتتی که به واسطه پراکنده گویی های نیما در ارائه نظراتش وجود داشت و گاه تناقضاتی را به نظر می رساند، از بین رفته و انسجام اندیشه او بیش از پیش آشکار شده است.

قسمت‌هایی از این کتاب :

 زیاد فکر نکنید که هنر برای هنر است یا مردم؛هنر برای هر دوی آن هاست و بالاخره رو به مردم می اید.

عکس و آینه و طفل،ساعت عمر انسان هستند که هر سه نزدیک شدن مرگ را خبر میدهند.

گاهی آدم دلش میخواهد ببیند چه میشود ولی آن چه را که شده است نمی بیند.

کسی که دست به کار تازه میزند،باید مقامی شبیه به مقام شهادت را بپذیرد.

فقط ضعفا را باید رعایت کرد؛رعایت متجاوز،حد بی عرضگی است.

چه پستی برای انسان از این بالاتر است که اسارت خود را دوست بدارد؟

انسان،روی زمین حکم ران همه چیز است و محکوم همه چیز.

بی قییدی زیاد به خود بستن هم یک نوع تقلید است.

ملل زنده آثار زنده دارند.