نویسنده : سسیل لاجلی

   ترجمه : سمیه خالدی

برشی از متن:

و در شبی توفانی با صادق رو در رو شدم.

حالا دیگر من، لوچه نوته، می‌دانم که باید دنبالشان می‌رفتم و هر دوی آنها را پیدا می‌کردم تا هر چه می‌خواستند به من بگویند. بایستی رخسار بی‌رنگ را در صلات ظهر می‌دیدند تا قولی را که به مادرم داده بودم، عملی کنم.

قسم خورده بودم که هبوط را با صادق و فرانتس تجربه کنم، هبوطی دلنشین، پاک‌بینانه و پربار. و در شب آنها راه بروم تا شاهد اوقات بسیار گرانبهایشان باشم. شب بی‌پایان. شبی بی‌شریک. چون دو عشق من، دو عشق حیرت‌انگیزم من، برای نوشتن نیازی به دیدن نداشتند.

در سردابه‌ها دست همدیگر را می‌گرفتیم، زنجیری تشکیل می‌دادیم و من پیشاپیش آنها می‌رفتم. می‌خندیدم، چون در جایی که بودیم، هیچ اتفاق ناگواری برایمان نمی‌افتاد.