(روایتی از مبارزهٔ زنان افغانستان برای زندگی)

نویسنده : گیل تمساخ لمون
   ترجمه : حدیث یعقوبی

بیشتر داستان‌های جنگ و پیامدهای آن اغلب بر مردها تمرکز دارد؛ سربازها، کهنه‌سربازهای بازگشته و دولتمردان. من اما می‌خواستم بدانم که جنگ برای افراد جامانده در پشت‌صحنه چه شکلی داشت؛ زنانی که به‌رغم فروپاشی دنیاشان به راه خود ادامه دادند. جنگ زندگی زنان را تغییر می‌دهد و اغلب آنها را ناخواسته و بدون آمادگی، نان‌آور خانوادۀ خود می‌کند. آنها برای بقای خانواده راه‌هایی ابداع می‌کنند تا زندگی فرزندان و جوامع خود را تأمین کنند اما داستان آنها به‌ندرت روایت می‌شود. برای ما راحت‌تر است و عادت کرده‌ایم که به‌‌جای احترام به زنان در مقام بازماندگانی مقاوم، به آنها به چشم قربانیان ترحم‌برانگیز نگاه ‌کنیم. من مصمم بودم که این دیدگاه را تغییر بدهم. بنابراین برای جست‌وجوی آن داستان به کابل آمدم. بعد از واقعۀ تروریستی یازدهم سپتامبر 2001 و پس از آنکه نیروهای امریکایی و افغان، طالبان را از قدرت برکنار کردند، مصیبت‌های زندگی زنان افغان توجه مردم جهان را به خود جلب کرد. مشتاق بودم بدانم که زنان افغان چه شرکت‌هایی را به راه‌ انداخته‌بودند؛ در همان کشوری که چهار سال پیش در آن از ورود به مدرسه‌ها و اداره‌ها منع شده‌بودند. 

 هیچ‌کس داستان این قهرمانان را روایت نکرده بود. خاطره‌های برانگیزاننده‌ای وجود داشت که وحشیگری و ناامیدی را در زندگی زنان در حکومت طالبان به تصویر می‌کشید و کتاب‌هایی الهام‌بخش دربارۀ زنانی وجود داشت که بعد از عقب‌نشینی طالبان فرصت‌هایی جدید را برای خودشان و زنان دیگر خلق کرده‌بودند. اما داستان کامیلا کمی متفاوت بود. داستان او درست وقتی رخ داده بود که همۀ دنیا آنها را فراموش کرده‌بودند و دربارۀ زنانی بود که به هم کمک و از هم حمایت می‌کردند. آنها بدون هیچ کمکی از کشور حالا شکست‌خورده و فقیرشان تلاش می‌کردند تا هم به خودشان و هم به دیگران کمک کنند و به هر شکل ممکن آیندۀ‌شان را بسازند.